Categorieën
kortverhaal

Een evenwichtsoefening …

Gocha doet het weer. Ze klimt op het keukentrapje. Op de hoogste tree doet ze haar evenwichtsoefening.  Ze balanceert nog op één been, het andere uitgestrekt in de lucht, haar ene hand op de leuning, met de andere het spinnenrag aan haar plumeau rijgend.

Hij ziet haar als in een kermiskraam.  Witte schort, flinke boezem, vooral die boezem, donkere krullen opgestoken. Ze houdt de suikerspin voor zijn ogen. Ze lacht haar tanden bloot, tanden even wit als de fijne draden op de houten stok.

‘Look, Mister Michiels’, zegt ze.

Hij zet zijn kopje koffie neer. Hij vertelt haar niet dat hij al de hele tijd keek. Hij schraapt zijn keel. Ze staat vlakbij hem. Ze ruikt naar boenwas. Haar hand raakt even zijn schouder aan. De andere zwaait met de stok vol stof heen en weer door het herfstlicht. ‘So many spiders in the house now’ zegt ze en ze lacht.

Hij kijkt op de klok.  Het is tijd om naar zijn werk te vertrekken.  Al lang tijd.  Elke week vraagt zijn collega op donderdag: ‘En, hebt ge het haar voorgesteld?’  Hij gaat dan achter zijn bureau zitten, drukt op het knopje om zijn computer aan te zetten en zucht.  ‘Neen, nog niet’ zegt hij dan.  Twintig jaar zit hij tegenover Marc.  In het begin vroeg hij: ‘En Willy, nog geen lief’?  Toen ging het van ‘Ja maar ge moet buitenkomen en ge zult de ware nog wel tegenkomen’ naar ‘Hoe is het met die Roemeense schone die alles schoon houdt?’  De vettige knipoogjes nam hij erbij.  Goeie ouwe Marc.

Hij kucht.  Hij wriemelt aan de serviette naast zijn bord.  Hij vertaalt de zinnen van het Nederlands naar het Engels.  Hij oefent.

You can live in my place, I have space enough.  And do not call me Mister Michiels, just call me Willy.

Straks zal hij Marc doen opkijken.

Één reactie op “Een evenwichtsoefening …”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.