Bio

‘Kee, vanaf vandaag noem je jezelf schrijfster, want je bent er één.  Jij moet verder aan de slag.’  De eerste drie bladzijden van een verhaal lagen tussen mij en de schrijver.  Enkele A4tjes.  We zaten aan een lange, houten tafel in een kasteelhoeve.  Door grote ramen viel het Ardense landschap naar binnen.

Het boek dat ik toen probeerde, schrijf ik nu echt.  Ik werk aan een verhaal dat vandaag nog niet af is.  De hoofdpersonages, Ben en Heleen , beleven het nog volop.  Ik leef alle dagen met hen mee.  Ze zitten op mijn schouder. Ik voel de decors en de taferelen.  Jullie zullen ze voor jullie zien.  Voor die magie van literatuur, daar ga ik voor.

‘Hoeveel bladzijden denk je te kunnen schrijven in een week, Kee?’ vroeg de schrijver met de krullen, die hij voor mij alleen maar had omdat mijn collega schrijvers hem zo beschreven hadden.  Buiten glooiden de groene heuvels.  De eerste zon van het jaar deed haar best om al lente te toveren.  Tja hoeveel bladzijden?  Had ik de heuvels kunnen zien, ik had ze geteld en dat aantal geantwoord.

Tot dan toe had ik geschreven als ik schrijflust voelde, had ik op de muze gewacht of gewoon de deadline voor een schrijfopdracht gerespecteerd.  ‘Schrijven is hard werken, Kee, dat is een plan maken, een punt waar je naartoe gaat en je niet van de wijs laten brengen.  Als je weet hoeveel bladzijden je boek moet tellen en als je voor jezelf hebt uitgemaakt wanneer je het klaar wil hebben, dan kan je zelf berekenen hoeveel bladzijden je per week moet schrijven.’  Van die kant had ik het nooit bekeken. Maar er zit iets in.

Een beetje wiskunde kan helpen.  De boodschappen worden beter georganiseerd, de vaat blijft soms wat langer staan, de mand met strijk raakt nooit meer leeg, geen koffieklets meer met vriendinnen.  Kinderen en partner nemen  af en toe een warme maaltijd op school en werk.

Soms is schrijven afzien, echt eenzaam en frustrerend.  Twee uur voor de computer en een half blad geschreven.  Het is oefenen, elke dag opnieuw. Omdat kleine en grote verhalen soms moeten geboren worden.  Verteld moeten ze worden.  Het kalmeert, troost, verheugt, geeft moed, doet lachen.   Het is de herkenning en rust die we allemaal zoeken.  Al eeuwenlang.

‘Ik vind het moeilijk om mijzelf schrijfster te noemen.’  Ik wriemelde met de dummy van mijn boek.   ‘Ik volg een opleiding literaire creatie aan het conservatorium.  Ik zit nog in het leerproces.  Is het niet onbescheiden om jezelf al schrijfster te noemen?’  ‘Mijn beste Kee, natuurlijk moet je bescheiden blijven maar je moet ook geloven in jezelf.  Daarnaast moet je groot dromen en hard werken.’

Op deze site zullen jullie de inspanningen voor mijn grote droom kunnen volgen.  Lees over mijn mijmeren, strubbelen en vorderen.  Vind hier mijn oefenen en proberen.  Voel je vrij om wat terug te schrijven.  Kom binnen in de wereld van Josien Kee, laat ons samen verhalen beleven.

Welkom!

Één reactie op “Bio”

Dag Kee….wat een ontzettend leuke binnenkomst op jouw site met dat boek op die wildhouten bank…en dan die leuke stukjes die vragen om verder gelezen te worden….echt leuk! Het is wennen he om je schrijfster te noemen maar het benadrukt wel dat, waar je naar toe onderweg bent…zo ben ik in 2011 bij de Bron uitgekomen na jaren van energetisch en psychisch gegraaf. Vanaf dat moment viel ik samen met mezelf en noem ik mij Dichter van het Hart….! Ik wens je heel veel knoterige en knusse uurtjes waarbij je schrijft en je het gevoel ontdekt dat je de tijd kunt voelen…! Liefs, Ita

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.