Ze trekt de witte schort aan
En achter het masker een lach
Ze strijkt lakens glad
Ze wast wie nog leeft
Wast wie al stierf
Ze lacht almaar minder
Uitzichten werden telramen
Takken met knoppen, groene bladeren
Rode, lege takken met rijm
Toen weer knoppen
Ze probeert te blijven lachen
Ze wil niet meer, ze kan niet meer
De avond valt en zij staat in schemer en pluiswolken
Moe, ze voelt zich oud, wil even niets meer
Er is alleen zij en de hemelboom
Kathleen Boogmans
Dit gedicht schreef ik om de zorg een hart onder de riem te steken tijdens de piek van de laatste Corona golf. Mensen die zorgen verdienen altijd en overal een hartje.