Over wie altijd te laat komt

Hier sta ik dan.  Achter een hoekje, in het gezellige ijssalon.  Ik loer meestal om het hoekje.  In de zomer als het terras buiten staat, dan lig ik op de loer.  Achter de haag.  Maar vandaag sta ik op wacht en kijk ik tussen de sanseveria’s naar de kleppende vrouwen.  Ze ziet me nog niet maar ik heb ze in de gaten.  Ze is zich niet van me bewust, ze voelt me nog niet.  Maar wacht, ik loop op de zaken vooruit.  Straks zal ik haar ontmoeten.  Ze zal tegen me aanlopen als ze haar jas aantrekt.  Ze zal het niet fijn vinden me tegen te komen maar ze had het kunnen verwachten.

Misschien zal ik haar overvallen net nadat ze de zaak hier verlaten heeft.  Ach, ik weet het niet.  Weet je, ik weet niet wanneer ik in iemands leven zal moeten opduiken.  Het zijn zij die een cruciale fout maken.

Ze zit daar.  Lange, bruine haren.  Bruine ogen.  Goed in vorm.  Geen grammetje teveel.  Misschien toch een andere overwegen? Alhoewel, die denkfout mag ik niet maken.  Straks krijg ik nog last van mijzelf.  Dun, dik.  Dat maakt niet uit.  Het gaat om de manier waarop ze met me omgaan.

Ze tuurt op de kaart.  Wat zal het worden?  Coupe Dame Blanche, coupe banaan advocaat of Brusselse wafel met veel slagroom?  Ik weet het nog niet.

Ach, misschien wordt het niks met die bruinharige dame.  Ze ziet er nogal zorgeloos uit.  Ik heb me al wel vaker vergist.  Maar in het ijssalon altijd prijs, ik ga zeker in gezelschap naar buiten.

Je merkt het, ik neem mijn werk heel serieus.  En ik ben nog maar een stagiair.  Dan mag je ervaring opdoen in ijssalonnetjes, de frituur, kledingwinkels.  Zo van die zaken waar mensen kleine fouten maken.  Missertjes.  Dat was een titel in de syllabus van de opleiding.  Grappig hé?

En me maar aan hun laars lappen of me negeren.  En dan maken ze weer dat foutje, zelfs nadat ze me al eens eerder zijn tegengekomen.  Terwijl ik juist moet verhinderen dat ze het weer zullen doen.  Maar die blijven gaan.  Blijven vreten of miskopen doen.  Maar het zijn kleine dingen.  Daarom is het ook een stage.  Korte ontmoetingen en zand erover.

Wacht es even, ja, ik vind het heel plezant om te babbelen met jou over wie ik ben.  Maar nu moet ik even luisteren want ze gaat bestellen.  Ja, ja, yes, joehoe! Coupe Brasilienne met veel slagroom!  Nu moet ik het kort maken want het kan zijn dat ik al na de eerste hap zal moeten toeslaan.

Ik neem de ijssalonnetjes voor mijn rekening.  Mijn collega’s die gaan voor het serieuzere werk.  Dat zijn al seniors, aanwezig vlak na scheldpartijen bij echtelijke ruzies, na dronken rijden of ze sluiten aan bij nabestaanden.  Ja, het kan cru klinken maar gedane zaken nemen geen keer en dan moeten wij opduiken.  Dikwijls niet gemakkelijk.  De enigen waar we niet bij kunnen binnendringen dat zijn de narcisten, neen, die kennen ons niet.  Maar ja, die voelen ons niet aan.  Die voelen eigenlijk niet veel.  Bekend met die groep?.  Neen, hou het zo.  Uit hun buurt blijven.  Dat is het beste wat je kan doen.  Maar moeilijk te herkennen, die narcisten.  Ja, we hebben dat allemaal gezien in onze opleiding.  Mensenkennis.

Je wou nog wat meer weten over die narcisten? Sorry maar ik moet je laten want ik heb de eerste tekenen gezien.  Ik zag een zucht en een rimpel op het voorhoofd.  Ah, duidelijk.  Ik word geroepen.  Het spijt me.  Maar nog één ding , denk goed na in het leven, maak geen ruzie en ga niet kwetsen, stap niet dronken in een auto, ga niet gokken of wedden.  Anderzijds ga voor die vrouw, die job, de natuur, dat ideaal.  Ga niet twijfelen, veroordelen of verloochenen.  Neem het van me aan.  Je komt ons dan gegarandeerd tegen en dan is het te laat.  Sorry, ik moet er nu echt vandoor, het spijt me, ik moet er vandoor, want ik kom altijd te laat.