Lieve Jozef,
Hier een briefje van uw lief die u zo graag ziet. Maar dat wist ge al, mijn lief. Dat heb ik in mijn brief geschreven gistermorgen en gisterenmiddag en gisterenavond. Ik schrijf drie of vier keer per dag. Eigenlijk schrijf ik constant. Altijd tollen er zinnen door mijn hoofd die ik in uw oor zou willen fluisteren. Maar het enige wat ik kan doen, mijn lief, is ze neerzuchten op papier. Want ge zijt zo ver weg in dat leger.
Helpt het eigenlijk dat ik uw laarzen boven de stoomketel heb gehouden zodat dat leer wat zachter wordt? Want dat schuurt hebt ge gezegd. Dat leer van die laarzen dat is veel te hard en die kaki stof van dat kostuum dat is ook zo hard. Ik vind het moeilijk om u daarin te zien. Ge zijt er wel mooi mee. Ge weet dat ik u heel knap vind. Maar ik wil het niet. Ik wil weer met u door de velden lopen en geen begrenzing, geen tijd, geen leger. Onze blote voeten over stenen in de rivier en lachen en tegen u liggen in het gras.
Schrijft ge me vlug? Ik heb nog niet zoveel brieven van u gekregen. Maar die enkele liggen onder mijn kopkussen en ik druk er alle dagen een kus op voor ik ga slapen.
Ik schrijf u gauw weer, wees voorzichtig, mijn lieve soldaat, je Frieda
Één reactie op “Brief van Frieda aan Jozef”
Liefste Frieda,
Wat deert mij zere voeten en geschuurde huid als ik jouw zoete woorden mag lezen. Ze halen me weg uit de grauwe wereld van oorlog en geweld. Ze leggen een troostende laag op mijn ziel die krimpt bij elke aanval. Dat het gauw mag stoppen, dat de kanonnen mogen zwijgen en de haat verdampt.
Maar ik wil je niet bedroeven of verontrusten mijn liefste, ik hoop dra weer bij je te zijn.
Hebben jullie het nog goed ginder? Genoeg te eten? Er is toch geen bedreiging?
Laat snel iets weten,
Jouw Jozef